Yara van Beek

“Jongens schieten jullie niet in de bosjes”. “Nee hoor dat zullen we niet doen”. ” O jee, hij is in de bosjes gevallen en het schietding ook”.

Tja wat zal ik zeggen. Je wordt groter en met dat groter worden gebeuren er ook wel eens dingen die je minder leuk vind. Ook lijkt het overdag dan soms een goed idee. Sinds vorige week vrijdagavond slaap ik namelijk zonder fopspeen. Ik heb samen met mama mijn fopspeen doorgeknipt en opgestuurd naar SoeSoe de fopspenenfee. En nu zit ik te wachten op mijn fopmuis zodat ik foppie niet meer nodig heb. Alleen dat wachten vind ik steeds minder leuk. Gelukkig blijft mama ‘s avonds nog wel even bij me zitten tot ik slaap. Maar mama is toch geen foppie. Ik weet wel dat het beter is maar leuk vind ik het niet. Nu na een weekje gaat het wel iets beter maar ik mis foppie nog steeds heel erg. Zou ik ooit zonder foppie en mama in slaap kunnen vallen… ik hoop het maar (en papa en mama ook)

De envelop met de fopspeen voor SoeSoe.

Daar gaat ie dan, dag foppie.

Yara neemt de telefoon op en praat even met haar vader. Ik vraag of ik de telefoon mag zodat ik ook met hem kan praten. Dan wordt me even verteld dat ik even stil moet zijn want anders kan ze haar vader niet goed horen aan de telefoon. Hmmm leuk als ze dan op dat moment de “regels” wel weten. Hoezo selectief geheugen.

Mama van Yara

Vandaag ben ik met mama en mijn broertje weer eens bij het consultatiebureau geweest. De laatste keren was het alleen voor Finnian maar vandaag was het ook voor mijzelf. Eerst werd Finnian gewogen en gemeten en daarna was ik aan de beurt. Ik moest tegen de muur onder een giraffe gaan staan. Een mevrouw keek hoelang (98,8 cm) ik was, ik heb nog geprobeerd om de meter te halen maar ik mocht niet op mijn tenen staan, dat wordt dus wachten tot de volgende keer. Wegen deden ze hier in een stoel (15,4 kg), dat zat wel lekker helaas was het maar van korte duur. Na het meten hebben we nog even gespeeld totdat de verpleegkundige ons kwam halen. Eerst ging mama samen met Finnian praten met de verpleegkundige. Dat vond ik maar saai maar gelukkig stond er ook een speeltafeltje. Na een poosje vroeg de verpleegkundige of ik erbij kwam zitten zodat ik een lijntje op een papier kon natekenen. Na enig aarzelen zette ik een streepje onder de hare. Een ballonnetje ervan maken had ik niet zo’n in, hadden ze niet wat uitdagenders? Na het tekenen mocht ik spelen met de blokjes. Ik moest een toren maken (dat had ik al gedaan toen mama nog aan het praten was; ik had ook alle blokjes al door de gaatjes gedaan) en een brug. De verpleegkundige deed het een keer voor en ik moest em namaken. Ook dat was niet echt een uitdaging maar ja als zij het wil.  En toen bijna aan het eind van de afspraak mocht ik de ogentest doen. (mama vond kruiwagentje rijden met Finnian niet zo’n goed idee dus toen vonden ze het wel tijd worden voor weer een onderzoekje voor mij) Ik had met mama al goed geoefend met de plaatjes en Kyan had de test laatst ook gedaan zodat ik wist dat ik een gekke bril op zou krijgen. Nou het ging hartstikke goed, ik had alle plaatjes goed tot zelfs de allerkleinste (volgens de verpleegkundige had ik ogen van een 4-jarige :), was mama even trots). Na mijn ogentest kreeg Finnian nog zijn prikken, dat was wel even zielig maar het was eigenlijk ook al weer snel klaar.