Heel veel mensen verstaan mij niet zo goed. Nou is dat meestal niet zo’n probleem want ik kan ook op andere manieren dan praten wel duidelijk maken wat ik wil. Maar soms is het ook wel onhandig dus vandaag ben ik met mama voor het eerst naar de logopediste geweest. Het was een aardige mevrouw die mij allemaal plaatjes liet zien. Ik moest dan zeggen welk plaatje ik zag en zij schreef op hoe ik dat zij. Al snel had ze mijn “code” gekraakt en wat ik doe met praten heeft een naam. Het heet backing en dat houdt in dat ik bijna alle medeklinkers achterin mijn mond zeg. Dat houdt dus ook in dat alle medeklinkers die eigenlijk voorin je mond gevormd (de t, s, d, f, w enz) niet worden gemaakt. Deze vervang ik het liefste met een ‘p’ of een ‘k’ klank. Daarnaast maak ik ook alleen gebruik van zogenaamde stopklanken. Voorlopig mag ik dus nog terugkomen want ze denkt dat ik het wel kan leren. En dat kan ik natuurlijk ook. Nu gaan papa en mama alleen nog kijken of het ook niet komt doordat mijn oren misschien dicht zitten en dat betekend dat ik binnenkort ook nog een keer naar de KNO arts mag. Wordt vervolgt…
Nou, als het een naam heeft wat je doet, is er ook vast wel een remedie. 😉
We houden het vervolg goed in de gaten, want het is natuurlijk wel leuker als opa Frank en oma Marja verstaan wat je zegt (opa Joop en oma Anka doen dat vast beter).